O día no que petou o forno

Xaneiro de 2009. Vaia cara que se nos quedou a todos cando no medio dunha gravación marchou a corrente e quedamos sen a posibilidade de utilizar a cociña e o forno. Aquel día tiñamos preparada, ben, Benigno tiña preparada unha marabillosa pescada en prebe verde para os larpeiros, pero a deusa fortuna abandonounos a media mañá e o pesimismo apoderouse do equipo, como mostra esta imaxe. So foi media hora, porque contra a deusa Fortuna sempre encontraremos como aliados os responsables do equipo técnico que, cunha ñapa aquí e un empalme aló, conseguiron que se fixera a luz e a pescada brilase para goce dos comensais. Poderedes velo en menos dun mes. E a ver se cambiades esa cara, que xa pasou o susto.

Larpeiros sobre rodas

Xaneiro de 2009. Por fin Pontevedra. Tiñamos ganas de achegarnos a un dos mercados de abastos máis interesantes do país. Era o día no que tiñamos que mercar unha palometa, uns croques e uns berberechos e todo saiu perfectamente. As peixeiras fixéronnos sentir coma na casa e iso que chegabamos moi cansos, sobre todo eu, que viña desde o Pazo Pousadoiro na bici. (Bueno, desde o mesmo Pazo, non...). O que máis padeceu aquel día a gravación foi Manuel Novoa, cámara e realizador de exteriores. Velaí o tedes, sentado na parte traseira do coche, enganchado a dous cintos de seguridade e coa cámara ó ombreiro. Que profesional! Por certo, o rapaz anda de vacacións, un merecido descanso antes da terceira temporada. Coque, sen dúbida, é unha das chaves do éxito deste programa. A disfrutar.

A Deus rogando...

Novembro de 2008. Desprazámonos ata Moaña para que César nos ensinase cómo é un día de traballo na súa batea. Por certo, é un traballo moi duro e sacrificado, desde entón parécenme moito máis baratos estes animaliños alaranxados. Este programa, no que Benigno cociñou uns marabillosos garavanzos con mexillóns, poderedes velo ó mércores 18 de febreiro. E aqui me tedes, cun martelo de grandes dimensións co que golpeei unha e outra vez a pechadura da cesta dos moluscos para ver se abría. Non vou desvela-lo final da historia. Teredes que vela no próximo programa de Larpeiros. Ata entón...

O sorriso das larpeiras

Outubro de 2008. Chega á casa unha nova larpeira. Loliña de Mañufe (primeira pola dereita) conquistounos a todos coas súas habilidades reposteiras e o seu sorriso, porque o de Cruz e o de Lola xa o coñeciamos. As tres conectaron axiña para intercambiar receitas, vivencias e algún que outro chisme. As tres son moi boas cociñeiras, moi boas cantantes e, sobre todo, moi boas compañeiras. Espero volver a ve-las moi pronto e co mesmo sorriso. E a Lola de Mañufe coa mesma man para o biscoito. Nesta foto falta Marian, a larpeira vexetariana, pero seguro que volverá ó blog outro día. Bicos a todas, larpeiras.

David Middleton, o rei da cervexa ecolóxica

Setembro de 2008. Visitamos a península do Morrazo para ver como elaboraba David Middleton a súa cervexa natural, ecolóxica e artesanal.Foi todo un pracer degustar aquel zume de cebada que conquistou a todo o equipo de Larpeiros. A finais de marzo veremos en acción no programa do Polo con cervexa a este profesor de comunicación non verbal e artista polifacético que hai vinte anos namorou de Galicia e decidiú unirse a nós para aprendernos que somos un referente no que boa vida se refire, aínda que as veces o esquezamos. No San Martiño, centos de persoas acoden á súa casa-bar para dar conta dunhas trescentas botellas; ata que non rematan coa colleita desa campaña non se pode dicir no barrio de Abelendo, en Moaña, que as festas están rematadas. O ano que ven, volveremos. Grazas por recibirnos e darnos uns grolos da túa colleita limitada de cervexas Middleton 2008. O mellor é que envasa toda a súa produción en botellas da antiga Pitusa, así que ademais de rica e sá esta cervexa tamén axuda á reciclaxe. Thank you, David.

Son aquelas pequenas cousas

Xaneiro de 2009. Dicir a estas alturas da película que os pequenos detalles son os que fan grande un programa semella unha obviedade, pero nunca está de máis. Como di o noso mestre e gurú Xosé Cermeño, máis vale partir dun tópico que chegar a el. Así que, como creo que é de xustiza, mándolles aquí unhas liñas a Eva, a Simón e a Paula. Dúas produtoras e un pinche de cociña que en cada gravación fixeron o seu traballo e un pouco máis; porque facer ben o chollo vai implícito no soldo, pero facerlle a vida máis agradable ós que traballan contigo vai no carácter e saber manexar as sitiacións de tensión non está ó alcance de todo o mundo. A Simón espero volver a velo na terceira temporada, porque a súa humildade e a súa profesionalidade son necesarias para que brille o traballo dos larpeiros. Para Benigno, o gran Simón, é unha axuda fundamental á hora de facela compra e de preparalos pratos. A Eva e a Paula espero velas mañá, alguén terá que soportarme cando dea a paliza co meu blog. Este recoñecemento era o menos que podía facer para que sigan entrando en obxectivo larpeiro. Grazas os tres, compañeiros!

As albóndigas de Nico Villar

Nadal de 2008. Xa sei que a foto non se corresponde co título, pero o blog é meu. Os retratados coincidimos nos Viveiros do Berbés, en Vigo. Nico, un tipo de gorro vermello ó que non recoñezo pero que debo ser eu, Papa Noel e un lumbrigante que metía medo mesmo coas tenaces atadas. Nicolás Villar acudiú á chamada dos larpeiros para asesorarnos sobre cómo elixir con criterio unha ducia de nécoras para que Benigno as pasase pola tixola, un prato que, por certo, provocou moita inquietude no contorno do programa, pero que uns días máis tarde Benigno resolveu coa súa habitual mestría. Aquel día, no que se desenvolveu diante da cámara coma un profesional do medio, decidimos convidalo á casa para que fixera unha orixinal receita de albóndigas con piñóns e salsa de queixo de Arzúa-Ulloa; ese programa poderemos velo este mércores 18 de febreiro. De verdade, eu nunca provei unhas boliñas de carne picada tan sabrosas. Agora Nico, que traballa como cociñeiro no Museo de Arte Contemporánea de Vigo, debe estar a piques de enrolarse no barco dun importante deseñador alemán para realizar unha travesía de seis meses polos diferentes portos do noso continente. Nico, volve canto antes que necesito unha nova dose desas albóndigas tan orixinais. Entre as femias do equipo, debo recoñecer, tamén causaron furor as boliñas do rapaz. Grazas por comparti-la túa sabedoría culinaria cos larpeiros e, cando queiras, aquí estamos!